نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

به خدا  دل به تو دادم ، که دل از تو بر نگیرم

 

                                      به   وصالت   برسم  یا   که  در این راه بمیرم

چه وفا  بر تو نمودم ، چه  جفا   از تو  بدیدم

                                     بنمای  روی  خود را ،  که  به غمزه ات اسیرم

ز  جوانی ام   گذشتم ،  همه   کار و بار  هِشتم

                                     بنگر  رخم  که   کرده ، غم  عشق   یار   پیرم

 ببر ای صبا   پیامم ، تو ز من بگو به  یارم:

                                    همه  هستی ام فنا شد ، که ز عمر خویش  سیرم

تو ز درگهت  مرانم ، چو غلام خویش ، دانم

                                    منِ بینوای    عاشق ،    به جمال   تو     فقیرم

بروم به   کوه  و صحرا ، ز فراق  یار رعنا

                                    همه عاشقان   بگریند ، شب   و روز  از نفیرم

بُوَد عاقبت  که هجران ، برسد مرا به پایان؟

                                    اگرم خدای خواهد   ،   کند   آن   زمان    امیرم

نظری نما به "افسر" ، برهان   ز رنج  آخر

                                     به خدا  من از دل  و جان ، همه   منّتت   پذیرم

    

علی افسری نژاد - ۲۴/۷/۱۳۹۱

شعر عاشقانه علی افسری نژاد



:: موضوعات مرتبط: ادبی , عاشقانه , ,
:: بازدید از این مطلب : 735
|
امتیاز مطلب : 12
|
تعداد امتیازدهندگان : 5
|
مجموع امتیاز : 5
تاریخ انتشار : چهار شنبه 24 مهر 1391 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

وقت  آن شد   که سخن با  دل و    دیوانه    کنم           خویشتن   را  به   جنون    شهره  و  افسانه کنم

وقت آن شد که   کنم   مرثیه    خوانی     حسین           رخنه    زین غم    به   دل  عاقل  و  دیوانه  کنم

چونکه   بی خانه و   کاشانه     شدند آل رسول           کی   دگر   میل   سوی  خانه      و   کاشانه  کنم

بهر   پیمانه ی      آبی   که   بنوشند   و   نبود            خون    دل   در    عوض   آب    به  پیمانه   کنم

صدف   دیده ام   از  گریه  شود   مرجان   خیز            تا   که    یاد  از   ستم     زاده ی    مرجانه  کنم

 

یاد  چون آیدم  از  گوشه ی   ویرانه ی    شام            ناله  چون  جغد   به  هر   گوشه ی   ویرانه کنم

بود    پروانه ی   شمع      رخ اکبر         لیلا            گریه   بر   شمع   کنم    یا  که   به  پروانه کنم؟

گویم   از   کاکل   زنجیری      قاسم     سخنی           تا    پریشان     دل     دیوانه   و     فرزانه    کنم

نبود    همت مردانه   کسی   را   چو    حسین           جان   فدای    ره   آن   همت        مردانه     کنم

جان  و جانانه  من  عشق حسین است "طرب"         جان    از  آن   روی  ,   نثار   ره    جانانه   کنم



:: موضوعات مرتبط: مذهبی , ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 678
|
امتیاز مطلب : 28
|
تعداد امتیازدهندگان : 9
|
مجموع امتیاز : 9
تاریخ انتشار : دو شنبه 8 دی 1388 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

موریس دو کبری، اندیشمند فرانسوی:
پیروان حسین(ع) به واسطه عزاداری حسین می دانند که پستی و زیردستی استعمار و استثمار را نباید قبول کنند زیرا شعار پیشرو و آقای آنها تن ندادن زیر بار ظلم و ستم بود.

چارلز دیکنز:
اگر منظور امام حسین(ع) جنگ در راه خواسته های دنیایی خود بود من نمی فهمم چرا خواهران و زنان و اطفالش به همراه او بودند. پس عقل چنین حکم می کند که او فقط به خاطر اسلام فداکاری کرد.

 جرجی زیدان، نویسنده لبنانی:
پس از رحلت پیامبر(ص)، حب جاه و مال بر فضائل اخلاقی فائق آمد و افکار و آرای آل علی(ع) در میان چنان مردمی بی اثر ماند. چنانکه مردم کوفه به خاطر جاه و مال بیعتی را که با امام حسین(ع) بسته بودند در هم شکستند و به این نیز اکتفا نکرده و او را کشتند.

 توماس مان، متفکر آلمانی:
اگر بین فداکاری مسیح و حسین(ع) مقایسه شود حتماً فداکاری حسین پرمغزتر و باارزش تر جلوه خواهد نمود. زیرا مسیح روزی که آماده برای فدا شدن گردید زن و فرزند نداشت و در فکر آنان نبوده که بعد از او به چه سرنوشتی دچار خواهند آمد. امام حسین(ع) زن و فرزند داشت و بعضی از آنها کودک خردسال بودند و احتیاج به پدر داشتند.

 کورت فریشلر، مورخ بزرگ آلمانی:
امام حسین(ع) در فداکاری قدم را از حدود فدا کردن خود برتر نهاد و فرزندانش را هم فدا کرد.. تصمیم ثابت حسین(ع) برای فداکاری مطلق نه ناشی از لجاجت بود نه معلول هوا و هوس و او با پیروی از عقل مصمم شده بود که به طور کامل فداکاری کند تا اینکه مجبور نشود بر خلاف عقیده و آرمان والای خود به وسیله سازشکاری با یزید بن معاویه و زندگی ادامه دهد. می دانیم که حسین(ع) خود را برای کشته شدن آماده کرده بود. و او عزم داشت خویش را فدا نماید چرا توقف نکرد تا به قتلش برسانند و چرا دائم اسب می تاخت و شمشیر می انداخت... حسین(ع) دست روی دست گذاشتن و توقف برای کشته شدن را دور از مردانگی و جهاد در راه عقیده و آرمان خود می دانست. در نظر حسین(ع) در همانجا توقف کردن و گردن بر قضا دادن تا این که دیگران نزدیک شوند تا او را به قتل برسانند خودکشی محسوب می شود. یک مرد دلیر و با ایمان خودکشی نمیکند. 

توماس کارلایل، دانشمند بزرگ انگلیسی:
بهترین درسی که از تراژدی کربلا می گیریم این است که حسین و یارانش ایمان استوار به خدا داشتند. آنان با عمل خود روشن کردند که تفوق عددی در جایی که حق و باطل روبرو می شوند اهمیت ندارد. پیروزی حسین(ع) با وجود اقلیتی که داشت موجب شگفتی من است.



:: موضوعات مرتبط: مذهبی , ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 701
|
امتیاز مطلب : 41
|
تعداد امتیازدهندگان : 11
|
مجموع امتیاز : 11
تاریخ انتشار : دو شنبه 30 آذر 1388 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

السلام علیک یا اباعبد الله الحسین (ع)

محرم  آمد  و  آفاق  مات  و  محزون  شد              غبار  محنت   این خاکدان   به  گردون شد

به   جامه های   سیه  کودکان  کو  دیدم              دلم   به   یاد   اسیران   کربلا  خون   شد

یا حسین

به    یاد   تشنه   لبان   کنار   نهر   فرات              کنار   چشم   من از گریه  رود کارون   شد

سر  و  بری که  رسول خداش  میبوسید              به  زیر  سم ستوران خدای من چون  شد؟

حماسه ایست  حسین   از   حماسه ها    ما فوق             هرآن حماسه که در وی رسید  مادون  شد

به خیمه های   امامت   چنان زدند  آتش             که آهوان حرم سر به دشت و هامون   شد

رسید  نوبت   زینب که   شیرزاد علیست            جهان به  حیرت از این سربلند  خاتون  شد

تو رهبرا  چه قیامی   به  راه  دین کردی؟             که  مکه   هم  به تو  ماه مدینه مدیون شد

خوشا به حال  شما ای  فداییان حسین              که دین به خون شماها رهین ومرهون شد

یزید نخله اسلام ریشه کن می خواست             حسین  بود  که  دین زنده  تا  به اکنون شد

تو  شهریار  به  مضمون بلند  دار  سخن             هر    آن    سخن   که   جهان   گیر  شد به مضمون شد


فرا رسیدن ایام سوگواری سرور و سالار شهیدان حضرت امام حسین (ع)

بر همه عاشقان و رهروان آن حضرت تسلیت باد.

در این ایام از همه التماس دعای مخصوص دارم.



:: موضوعات مرتبط: مذهبی , ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 665
|
امتیاز مطلب : 22
|
تعداد امتیازدهندگان : 8
|
مجموع امتیاز : 8
تاریخ انتشار : دو شنبه 27 آذر 1388 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

غدیریه

امروز  من   اندر  سر, سودای   دگر   دارم           درباره ی  می   خوردن , تجدید  نظر دارم

خشت از سر خم خواهم یک مرتبه بردارم           سرهشته دران نوشم تاهوش به سردارم

                                   در میکده مست افتم بی زحمت و هشیاری


ای مرغ طرب ,  بالی بگشای و معلق   زن           پایی  ز  سر   مستی   بر  گنبد ازرق  زن

حق  حق   زن و هو هو کن , هو  هو کن و حق حق زن           بر بی خبران تسخر , بربی بصران  دق زن

                                  کان    خلوتی غیبی     شد    شاهد  بازاری


با اهل  زمین  برگو   کز   عرش  بشیر   امد          خیزید   به  استقبال, ان عرش سریر  امد

بر  خیل   خراباتی   ده  مژده   که  پیر   امد          با  جلوه ی   اللهی    در   خم   غدیر  امد

                                  تا    حشر        زاهل دل  ,   دل  برد به عیاری

 

از خاک    رهش    گردون , اندوخته  گوهرها            اراسته   گیتی  را  , ز  افروخته اخترها

تنها  نه   کنون    باشد   او    ملجا مضطرها            هنگام    بلا   از    او   جستند پیمبرها

                                     این   یک   ظفر و  نصرت  ان یک مدد ویاری

 

ای  قبله ی    حق جویان   محراب دو ابرویت            روی دل مشتاقان, از  هر طرفی سویت

نه(9)   گنبد  گردون را    پر  کرده   هیاهویت            در دیر وحرم مجنون برسلسله ی مویت

                                      هم   مومن    تسبیحی   هم  کافر   زناری


تبلیغ   محمد(ص) را , در   کار تو   می بینم             سرتاسر  فرمان رازاسرار  تو می بینم

روشن همه   عالم را   زانوار  تو    می بینم             در معنی   صورتها , دیدار  تو  می بینم

                                 خوابی است خوش این یا رب یا معنی پنداری؟


ای پادشه   عالم   ,   ما  خیل      غلامانت               گر  باشدمان دستی,داریم  به دامانت

ما را  بکن  از احسان   خود قابل   احسانت              هر عیب و گنه داریم ای ماهمه قربانت

                                 می پوش به ستاری  ,  می بخش   به غفاری


شعر از صغیر اصفهانی


(یا علی مدد)



:: موضوعات مرتبط: مذهبی , ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 1636
|
امتیاز مطلب : 25
|
تعداد امتیازدهندگان : 8
|
مجموع امتیاز : 8
تاریخ انتشار : دو شنبه 16 آذر 1388 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد
حکایت طایفه ی دزدان عرب بر سر کوهی نشسته بودند و منفذ کاروان بسته و رعیت بلدان از مکاید ایشان مرعوب و لشکر سلطان مغلوب . بحکم آنکه ملاذی منیع از قله ی کوهی گرفته بودند و ملجاء و ماوای خود ساخته . مدبران ممالک آن طرف در دفع مضرات ایشان مشاورت همی کردند که اگر این طایفه هم برین نسق روزگاری مداومت نمایند مقاومت ممتنع گردد. درختى که اکنون گرفته است پاى به نیروى مردى برآید ز جاى و گر همچنان روزگارى هلى به گردونش از بیخ بر نگسلى سر چشمه شاید گرفتن به بیل چو پر شد نشاید گذشتن به پیل سخن بر این مقرر شد که یکی به تجسس ایشان برگماشتند و فرصت نگاه داشتند تا وقتی که بر سر قومی رانده بودند و مقام خالی مانده ، تنی چند مردان واقعه دیده ی جنگ ازموده را بفرستادند تا در شعب جبل پنهان شدند . شبانگاهی که دزدان باز آمدند سفر کرده و غار ت آورده سلاح از تن بگشادند و رخت و غنیمت بنهادند ، نخستین دشمنی که بر سر ایشان تاختن آوردد خواب بود . چندانکه پاسی از شب درگذشت ، قرص خورشید در سیاهى شد یونس اندر دهان ماهى شد دلاورمردان از کمین بدر جستند و دست یکان بر کتف بستند و بامدادان به درگاه ملک حاضر آوردند . همه را به کشتن اشارت فرمود . اتفاقا در آن میان جوانی بود میوه ی عنفوان شبابش نورسیده و سبزه ی گلستان عذارش نودمیده . یکی از وزرا پای تخت ملک را بوسه داد و روی شفاعت بر زمین نهاد و گفت : این پسر هنوز از باغ زندگانی برنخورده و از ریعان جوانی تمتع نیافته . توقع به کرم و اخلاق خداوندیست که به بخشیدن خون او بربنده منت نهد .. ملک روی از این سخن درهم کشید و موافق رای بلندش نیامد و گفت : پرتو نیكان نگیرد هر آه بنیادش بد است تربیت نااهل را چون گردآان برگنبد است بهتر این است که نسل این دزدان قطع و ریشه کن شود و همه آنها را نابود کردند، چرا که شعله آتش را فرو نشاندن ولى پاره آتش رخشنده را نگه داشتن و مار افعى را آشتن و بچه او را نگه داشتن از خرد به دور است و هرگز خردمندان چنین نمى کنند: ابر اگر آب زندگى بارد هرگز از شاخ بید بر نخورى با فرومایه روزگار مبر کز نى بوریا شكر نخورى وزیر، سخن شاه را طوعا و کرها پسندید و بر حسن رای ملک آفرین گفت و عرض کرد : راى شاه دام ملکه عین حقیقت است ، چرا که همنشینى با آن دزدان ، روح و روان این جوان را دگرگون کرده و همانند آنها نموده است . ولى ، ولى امید آن را د ارم که اگر او مدتى با نیكان همنشین گردد، تحت تاءثیر تربیت ایشان قرار مى گیرد و داراى خوى خردمندان شود، زیرا او هنوز نوجوان است و روح ظلم و تجاوز در نهاد او ریشه ندوانده است و در حدیث هم آمده : کل مولود یولد على الفطرة فابواه یهودانه او ینصرانه او یمجسانه . پسر نوح با بدان بنشست خاندان نبوتش گم شد سگ اصحاب کهف روزى چند پى نیكان گرفت و مردم شد گروهى از درباریان نیز سخن وزیر را تاءکید کردند و در مورد آن جوان شفاعت نمودند . ناچار شاه آن جوان را آزاد کرد و گفت : بخشیدم اگر چه مصلحت ندیدم . دانى که چه گفت زال با رستم گرد دشمن نتوان حقیر و بیچاره شمرد دیدیم بسى ، که آب سرچشمه خرد چون بیشتر آمد شتر و بار ببرد فی الجمله پسر را بناز و نعمت براوردند و استادان به تربیت همگان پسندیده آمد . باری وزیر از شمایل او در حضرات ملک شمه ای می گفت که تربیت عاقلان در او اثر کرده است و جهل قدیم از جبلت او بدر برده . ملک را تبسم آمد و گفت : عاقبت گرگ زاده گرگ شود گرچه با آدمى بزرگ شود...! سالی دو برین برآمد . طایفه ی اوباش محلت بدو پیوستند و عقد موافقت بستند تا به وقت فرصت وزیر و هر دو پسرش را بکشت و نعمت بی قیاس برداشت و در مغازه ی دزدان بجای پدر نشست و عاصی شد . ملک دست تحیر به دندان گزیدن گرفت و گفت: شمشیر نیك از آهن بد چون کند کسى ؟ ناکس به تربیت نشود اى حكیم کس باران که در لطافت طبعش خلاف نیست در باغ لاله روید و در شوره زار خس زمین شوره سنبل بر نیاورد در او تخم و عمل ضایع مگردان نكویى با بدان کردن چنان است که بد کردن بجاى نیكمردان * * * * ((برگرفته از کتاب گلستان سعدی))

:: موضوعات مرتبط: ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 833
|
امتیاز مطلب : 53
|
تعداد امتیازدهندگان : 17
|
مجموع امتیاز : 17
تاریخ انتشار : جمعه 1 مرداد 1390 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد
طواف کعبۀ دل کن اگر دلی داری دلست کعبۀ معنی تو گِل چه پنداری طواف کعبه صورت حقت بدان فرمود که تا به واسطۀ آن دلی به دست آری هزار بار پیاده طواف کعبه کنی قبول حق نشود گر دلی بیازاری بده تو مُلکت و مال و دلی به دست آور که دل ضیا دهدت در لحد شب تاری خموش! وصف دل اندر بیان نمی گنجد اگربه هرسر مویی دوصد زبان داری... و تک بیتی از جناب حافظ که چه زیبا فرموده است: مباش در پی آزار و هرچه خواهی کن که در طریقت ما غیر از این گناهی نیست...

:: موضوعات مرتبط: ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 1144
|
امتیاز مطلب : 60
|
تعداد امتیازدهندگان : 18
|
مجموع امتیاز : 18
تاریخ انتشار : جمعه 16 تير 1390 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

جانی که خلاص  از  شب  هجران    تو  کردم

                              در   روز  وصال   تو  به    قربان   تو   کردم

خون   بود  شرابی  که   ز  مینای تو    خوردم

                             غم   بود  نشاطی   که   به  دوران    تو   کردم

 آهی  است    کز    آتشکدۀ   سینه    بر    آمد

                             هر شمع     که   روشن  به شبستان    تو  کردم

  اشکی است که   ابر مژه   بر دامن من ریخت

                             هر  گوهر  غلتان   که   به    دامان   تو   کردم

صد   بار    گزیدم     لب   افسوس   به   دندان

                             هر   بار که    یاد    لب    و   دندان   تو  کردم

دل    با     همه     آشفتگی   از   عهده   برآمد

                             هر   عهد    که با   زلف     پریشان   تو  کردم

در   حلقۀ    مرغان     چمن    ولوله   انداخت

                             هر   ناله   که   در    صحن  گلستان   تو کردم

یعقوب    نکرد    از   غم     نادیدن      یوسف

                             این گریه    که   دور  از  لب  خندان  تو کردم

داد   از    صف عشاق جگر   خسته      برآمد

                             هرگه   سخن   از صف زده  مژگان   تو کردم

تا    زلف   تو   بر طرف   بناگوش فرو ریخت

                             از   هر   طرفی   گوش  به   فرمان  تو  کردم

تا   پرده    برافکندم     از  آن   صورت  زیبا

                             صاحب     نظران   را    همه حیران  تو کردم

از   خواجگی   هر  دو جهان   دست    کشیدم

                             تا    بندگی      سرو     خرامان     تو   کردم

دوشینه   به   من   این   همه   دشنام   که دادی

                            پاداش    دعایی    است   که  بر جان  تو کردم

زد   خنده    به   خورشید    فروزنده   فروغی

                            هر  صبح   که  وصف  رخ  رخشان  تو کردم

 

                                                                 " فروغی بسطامی "



:: موضوعات مرتبط: ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 826
|
امتیاز مطلب : 41
|
تعداد امتیازدهندگان : 11
|
مجموع امتیاز : 11
تاریخ انتشار : پنج شنبه 29 مهر 1389 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

جانی که خلاص  از  شب  هجران    تو  کردم

                              در   روز  وصال   تو  به    قربان   تو   کردم

خون   بود  شرابی  که   ز  مینای تو    خوردم

                             غم   بود  نشاطی   که   به  دوران    تو   کردم

 آهی  است    کز    آتشکدۀ   سینه    بر    آمد

                             هر شمع     که   روشن  به شبستان    تو  کردم

  اشکی است که   ابر مژه   بر دامن من ریخت

                             هر  گوهر  غلتان   که   به    دامان   تو   کردم

صد   بار    گزیدم     لب   افسوس   به   دندان

                             هر   بار که    یاد    لب    و   دندان   تو  کردم

دل    با     همه     آشفتگی   از   عهده   برآمد

                             هر   عهد    که با   زلف     پریشان   تو  کردم

در   حلقۀ    مرغان     چمن    ولوله   انداخت

                             هر   ناله   که   در    صحن  گلستان   تو کردم

یعقوب    نکرد    از   غم     نادیدن      یوسف

                             این گریه    که   دور  از  لب  خندان  تو کردم

داد   از    صف عشاق جگر   خسته      برآمد

                             هرگه   سخن   از صف زده  مژگان   تو کردم

تا    زلف   تو   بر طرف   بناگوش فرو ریخت

                             از   هر   طرفی   گوش  به   فرمان  تو  کردم

تا   پرده    برافکندم     از  آن   صورت  زیبا

                             صاحب     نظران   را    همه حیران  تو کردم

از   خواجگی   هر  دو جهان   دست    کشیدم

                             تا    بندگی      سرو     خرامان     تو   کردم

دوشینه   به   من   این   همه   دشنام   که دادی

                            پاداش    دعایی    است   که  بر جان  تو کردم

زد   خنده    به   خورشید    فروزنده   فروغی

                            هر  صبح   که  وصف  رخ  رخشان  تو کردم

 

                                                                 " فروغی بسطامی "



:: موضوعات مرتبط: ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 682
|
امتیاز مطلب : 60
|
تعداد امتیازدهندگان : 16
|
مجموع امتیاز : 16
تاریخ انتشار : سه شنبه 26 بهمن 1389 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

1- هیچ کس ارزش اشکهای تو رو نداره ٬ کسی که ارزشش رو داشته باشه هرگز باعث اشک ریختن تو نمیشه.

 2- عاشق شدن آسونه اما عاشق موندن خیلی سخته.

 3- ممکنه که برای دنیا یک نفر باشی٬ اما شاید برای یک نفر تموم دنیایی.

 4- عقل هزار چشم دارد و عشق فقط یک چشم ولی وقتی که عشق میمیرد نور زندگی از بین میرود.

5- دنبال کسی نگرد که بتوانی با او زندگی کنی، دنبال کسی بگرد که نتوانی لحظه ای بدون اون زندگی کنی.

6- گاهی شعر سراغم را میگیرد٬ گاهی هوای تو ، تفاوتی نمیکند ، هر دو ختم میشوید به دلتنگی من.

7-  وقتی تو هستی تمامی جهان با تو است، و وقتی تو نیستی فقط درماندگی و غم با من است (ویلیام شکسپیر).


8-
بکوشید دوست داشتنى ها را به دست آورید، و گرنه مجبورید آنچه را به دست آورده اید، دوست بدارید (سخنی از مارک تواین).

9- نمی خواهم بگویم دوستت دارم، میخواهم بدانی دوستت دارم.

10- هیچ چیز نمی تواند بر عشق حکومت کند، بلکه این عشق است که حاکم بر همه چیز است.  (لافونت)

11-  عشق من :  طبیب قلب من باش، زیباترین غروبم.

12- همه میگن 1 ساعت یعنی 60 دقیقه و یک دقیقه یعنی 60 ثانیه اما هیچکس بهٍم نگفت 1 ثانیه بی تو یعنی 60 سال.

13- نمی‏توان عاشق یک مرده شد... روزی که به عشقم پشت ‏پا زدی در قلبم ترا کشتم و در گوشه‏ای تاریک و سرد خاکت کردم.  

 14- ای بی انتها در عشق بمان با من در لحظه لحظه ی زندگیم.

15- تا ابد تک چراغ روشنی قلبم تو هستی و خواهی ماند.


16-
عشق یعنی کوچک کردن دنیا به اندازه یک نفر یا بزرگ کردن یک نفر به اندازه دنیا.


17- عاشق شدن هنر نیست ، عاشق ماندن هنر است.

18- هر وقت دلت ابری شد بزار بباره، رنگین کمون ، بعد از بارون رنگ می گیره.

 
19- هیچ کس نمی تونه به دلش یاد بده تا نشکنه ! ولی می تونه به دلش یاد بده تا که وقتی شکست لبه تیزش دست کسی رو نبره.

 
20- عشق مثل ساعت شنی می مونه،  همانطور که قلب رو پر می کنه،  مغز رو خالی میکنه!

 
21- عشق یعنی عبرت روزگار ، شلاق زمانه ، قصاص زندگی ، ولی افسوس...... قصاص زندگی را دید.... شلاق زمانه را خورد.....ولی عبرت نگرفت.

 
22- در زندگی سه راه رو دنبال کن : 1- دوست داشتن رو برای یک تجربه  2- عاشق شدن رو برای یک هدف  3- فراموش کردن رو برای قبول واقعیت

 
23- دوستت دارم ، نه به خاطر شخصیت تو ، بلکه بخاطر شخصیتی که من در هنگام با تو بودن پیدا میکنم.

 
24- اگر کسی تو را آنطور که میخواهی دوست نداره، به این معنی نیست که تو را با تمام وجودش دوست نداره.

 

25- بدترین شکل دلتنگی برای کسی آن است که در کنار او باشی و بدانی که هرگز به او نخواهی رسید.

 
26- تو گل سرخ منی ، تو گل یاس منی ، تو مثل شبنم پاک سحری ، نه ، از آن پاکتری.

 
27-
زندگی به من آموخت که چگونه گریه کنم ، اما گریه به من نیاموخت که چگونه زندگی کنم.تو نیز به من آموختی  چگونه دوستت بدارم ، اما به من نیاموختی چگونه فراموشت کنم.

 
 28
- عشق فنا شدن نیست ، فدا شدن است 

 
29-
من عطر یاس خوشبو ندارم، در باغ رویا شب بو ندارم، قایق زیاد است، اما برای به تو رسیدن پارو ندارم.

 
30-
هیچ گاه چشمانت را برای کسی که مفهوم نگاهت را نمیفهمد گریان نکن.

 
 31-
اگر عاشق شدن یک گناه است دل عاشق شکستن صدکناه است.

 
32-
عشق زمان را در تصرف خود در میاورد و زمان عشق را در زیر چرخهای خود پایمال.

33- با گفتن اینکه : یافتن عشق غیر ممکن است، مانع ورود عشق به زندگی خود نشو، سریع ترین راه دریافت عشق، بخشیدن آن به دیگران است.

 
34 – 
سعی کن کسی رو دوست داشته باشی که قلبش اونقدر بزرگ باشه که واسه جا کردن خودت، تو قلبش مجبور نشی خودتو کوچک کنی.

 
35-
عاشق آن نیست که یک دل به صد یار دهد. عاشق آن است که صد دل به یک یار دهد. 

36- عاشقان دیوانگان خوشبختی هستند که در آتش جنون خود می سوزند و لب از لب بر نمی دارند. ( اراسم)

 
37- کسی که فکر میکند روزی عشق از بین میرود ، عاشق واقعی نیست.

 
38- 
همیشه عاشق کسی باش که لایق عشق باشد نه تشنه ی عشق زیرا تشنه ی عشق روزی سیراب می شود.

 
39-
عشق تنها شیوه ای است که با آن می توان به اعماق وجودی انسان دیگر دست یافت.

 
40-
عشق تنها مرضی است که بیمار از آن لذّت می برد!

 
41- عشق شاه کلیدی است که تمام دهلیزهای قلب را میگشاید  
)ایوانز(

 
42-
اولین طلیعه عشق آخرین تابش عقل است) آنتوان برت(

 
43-
عشقِ مرد قسمتی از زندگی او و عشق زن همه زندگی اوست) لرد بایرون(

 
43-
همه بخاطر عشق زاده شده ایم .... عشق پایه و اساس هستی و تنها پایان آنست)دیز رائیلی(

 
44 -
اگر می خواهید دوستتان بدارند دوست بدارید و دوست داشتنی باشید. ) فرانگلین)

45- عشق حقیقی هیچ گاه یکنواخت و آرام پیش نمی رود. (ویلیام شکسپیر)

46- عاشق واقعی کسی است که معشوق خود را آزاد می گذارد تا خودش باشد. در عشق اجباری نیست. عشق یعنی امکان انتخاب به معشوق دادن . برای آنکه کسی یا چیزی را بدست آوری رهایش کن.

47- اگر عشق در پی چیزی جز کشف اسرار عشق باشد ، به حقیقت عشق نیست



:: موضوعات مرتبط: ادبی , عاشقانه , ,
:: بازدید از این مطلب : 879
|
امتیاز مطلب : 35
|
تعداد امتیازدهندگان : 11
|
مجموع امتیاز : 11
تاریخ انتشار : پنج شنبه 21 بهمن 1389 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

نشود فاش ِ کسی  آنچه  میان  من و  توست 
                                                  تا  اشارات   نظر  نامه  رسان من و   توست

 گوش کن با   لب  خاموش  سخن  می گویم 
                                                  پاسخم گو به نگاهی  که زبان   من و  توست
 

روزگاری  شد  و  کس  مرد ره  عشق  ندید 
                                                  حالیا    چشم   جهانی  نگران  من  و  توست

گر چه   در خلوت  رازدل   ما کس  نرسید 
                                                 همه  جا زمزمه ی عشق نهان  من  و توست
 

گو بهار دل  و جان باش و خزان باش،ارنه 
                                                 ای بسا باغ  وبهاران  که  خزان من و توست

 این همه  قصۀ  فردوس    و تمنای  بهشت 
                                                 گفت و گویی   و خیالی  ز جهان  من و توست
 

نقش ما   گو   ننگارند   به  دیباچه ی  عقل
                                                 هرکجا  نامۀعشق  است   نشان من  و توست
 

سایه ز آتشکده ی  ماست  فروغ  مه و مهر 
                                                 وه  ازین آتش روشن که  به  جان من وتوست



:: موضوعات مرتبط: ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 805
|
امتیاز مطلب : 28
|
تعداد امتیازدهندگان : 8
|
مجموع امتیاز : 8
تاریخ انتشار : چهار شنبه 11 آذر 1389 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

سینه مالامال درد  است  ای دریغا  مرهمی

                           دل ز   تنهایی به  جان  آمد ، خدا را، همدمی

چشم  آسایش که دارد  از    سپهر    تیزرو

                           ساقیا  جامی    به   من   ده  تا بیاسایم  دمی

زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت

                           صعب روزی، بوالعجب کاری،پریشان عالمی

سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چو گل

                            شاه ترکان فارغ است از حال ما  کو رستمی

در طریق عشقبازی امن و آسایش   بلاست 

                            ریش باد آن دل که با درد تو  خواهد مرهمی

اهل کام و ناز را در کوی رندی راه   نیست

                            ره روی باید جهان سوزی،نه خامی،بی غمی

آدمی در   عالم   خاکی نمی آید    به   دست

                            آدمی دیگر   بباید   ساخت  ، و از نو عالمی

خیز تا   خاطر   بدان ترک   سمرقندی دهیم

                             کز نسیمش   بوی  جوی   مولیان  آید همی

گریه ی حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق

                              کاندر این   دریا   نماید   هفت دریا،شبنمی



:: موضوعات مرتبط: ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 795
|
امتیاز مطلب : 43
|
تعداد امتیازدهندگان : 11
|
مجموع امتیاز : 11
تاریخ انتشار : چهار شنبه 13 آذر 1389 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

السلام علی الحسین   و 

                 علی علی ابن الحسین  و 

ما عاشق و   سرمست  حسین   از دل  و جانیم

                                    آشفتۀ    عشقیم  و   به   او    شیفتگانیم

با   نام   حسین  ابن    علی     انس     گرفتیم

                                   در  آتش   غم  سوخته    و   اشک فشانیم

داریم  به     زیر    علمش    نوحه      سرایی

                                    در   ماتم    شاه    شهدا     مرثیه خوانیم

زان روز که بر   مکتب   او      شیفته   گشتیم

                                     نالان    ز   پی   قافلۀ     عشق   روانیم

ما   را   چه    غم   از   آتش    سوزان  جهنم

                                     چون    عاشق    آقای    جوانان  جنانیم

در   کوچه   و   برزن  به  ولایش   زده   پرچم

                                      ما    تعزیه  داران    شه   تشنه   لبانیم

ای دوست   مزن   زخم   زبان  بر دل  عشاق

                                      ما   مفتخریم   و  به حسین سینه زنانیم

                                 علی اولاد الحسین  و

                                                     علی اصحاب الحسین



:: موضوعات مرتبط: مذهبی , ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 941
|
امتیاز مطلب : 43
|
تعداد امتیازدهندگان : 11
|
مجموع امتیاز : 11
تاریخ انتشار : چهار شنبه 16 آذر 1389 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

 

کنار   آب  و  پای  بید  و  طبع  شعر و  یاری خوش

                                       معاشر دلبری     شیرین   و  ساقی   گلعذاری  خوش

الا   ای    دولتی   طالع   که   قدر   وقت    می‌دانی

                                       گوارا  بادت   این عشرت  که داری  روزگاری خوش

هر آن کس را که  در خاطر ز  عشق دلبری باریست

                                       سپندی گو   بر آتش  نه   که دارد  کار و باری خوش

عروس    طبع   را   زیور   ز   فکر   بکر  می‌بندم

                                       بود  کز دست  ایامم   به دست   افتد   نگاری   خوش

شب  صحبت  غنیمت  دان و   داد   خوشدلی  بستان

                                       که مهتابی دل افروز  است  و طرف  لاله زاری خوش

میی  در   کاسه   چشم   است    ساقی   را   بنامیزد

                                       که مستی   می‌کند با   عقل و  می‌بخشد  خماری خوش

به    غفلت    عمر   شد   حافظ  بیا با  ما به میخانه

                                       که   شنگولان  خوش  باشت   بیاموزند   کاری خوش

 


:: موضوعات مرتبط: ادبی , متفرقه , ,
:: بازدید از این مطلب : 954
|
امتیاز مطلب : 49
|
تعداد امتیازدهندگان : 14
|
مجموع امتیاز : 14
تاریخ انتشار : سه شنبه 2 دی 1389 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

الهی! تو آنی که از احاطت اوهام بیرونی، و از ادراک عقل مصونی، نه مُدرَک عیونی، کارساز هر مفتونی، و شادساز هر محزونی، در حکم، بی‌چرا، و در ذات بی‌چند، و در صفات بی‌چونی.
الهی! در جلال، رحمانی، در کمال، سبحانی، نه محتاج زمانی، و نه آرزومند مکانی، نه کسی به تو ماند، و نه به کسی مانی، پیداست که در میان جانی، بلکه جان زنده به چیزی است که تو آنی.
الهی! یکتای بی‌همتایی، قیّوم توانایی، بر همه چیز بینایی، در همه حال دانایی، از عیب مصفّایی، از شریک مبرّایی، اصل هر دوایی، داروی دلهایی، شاهنشاه فرمانفرمایی، معزّز به تاج کبریایی، مسندنشین استغنایی، به تو رسد ملک خدایی.
الهی! نام تو، ما را جواز، مهر تو، ما را جهاز، شناخت تو، ما را امان، لطف تو، ما را عیان.
الهی! ضعیفان را پناهی، قاصدان را بر سر راهی، مومنان را گواهی، چه عزیز است آن کس که تو خواهی.
یا ربّ دل پاک و جانِ‌ آگاهم ده آه شب و گریه سحرگاهم ده
در راه خود اول زخودم بی‌خود کن بی‌خود چو شدم زخود به خود راهم ده
الهی! از نزدیک نشانت می‌دهند و برتر از آنی، و دورت پندارند و نزدیکتر از جانی، تو آنی که خود گفتی، و چنان که خود گفتی، آنی، موجود نفسهای جوانمردانی، حاضر دلهای ذاکرانی.
الهی! جز از شناخت تو، شادی نیست، و جز از یافت تو، زندگانی نه، زنده بی‌تو، چون مرده زندانی است، و زنده به تو، زنده جاویدانی است.

 

الهی! فضل تو را کران نیست، و شکر تو را، زبان.
من بی‌تو دمی قرار نتوانم کرد احسان تو را شمار نتوانم کرد
گر بر تن من زبان شود هر مویی یک شکر تو از هزار نتوانم کرد
الهی! گرفتار آن دردم، که تو داروی آنی، بنده آن ثنایم که تو سزاوار آنی، من در تو، چه دانم؟ تو دانی. تو آنی که مصطفی گفت، من ثنای تو را نتوانم شمرد آن گونه که تو خود بر نفس خویش ثنا گفتی.
الهی! جمال تو راست، باقی زشتند، و زاهدان مزدوران بهشتند!
در دوزخ اگر وصل تو در چنگ آید از حال بهشتیان مرا ننگ آید
ور بی‌تو به صحرای بهشتم خوانند صحرای بهشت بر دلم تنگ آید
الهی! با تو آشنا شدم، از خلایق جدا شدم و در جهان شیدا
شدم، نهان بودم؛ پیدا شدم.
الهی! چون آتش فراق داشتی، دوزخ پرآتش از چه افراشتی.

الهی! هر که تو را شناخت، هر چه غیر تو بود بینداخت.
هر کس که ترا شناخت جان را چه کند فرزند و عیال و خانمان را چه کند
دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی دیوانه تو هر دو جهان را چه کند
الهی! از کشته تو، بوی خون نیاید، و از سوخته تو، بوی دود؛ چرا که سوخته تو، به سوختن شاد است و کشته تو، به کشتن خشنود.
الهی! دلی ده، که در آن آتش هوی نبود، و سینه‌ای ده، که در آن رزق
و ریا نبود.
الهی! اگر یک بار گویی بنده من، از عرش بگذرد خنده من.
الهی! بر هر که داغ محبّتِ خود نهادی، خِرمن وجودش را به باد نیستی در دادی.
الهی! من کیستم که تو را خواهم، چون از قیمت خود آگاهم، از هر چه می‌پندارم کمترم، و از هر دمی که می‌شمارم بدترم.
الهی! فراق، کوه را هامون
کند، هامون را جیحون کند، جیحون را پر خون کند. دانی که با این دل ضعیف، چون کند؟
الهی! اگر مستم و اگر دیوانه‌ام، از مقیمان این آستانه‌ام، آشنایی با خود ده که از کائنات بیگانه‌ام.
الهی! در سرْ آب دارم، در دلْ آتش، در ظاهرْ ناز دارم، در باطنْ خواهش، در دریایی نشستم که آن را کران نیست. به جان من، دردی است که آن را درمان نیست، دیده من بر چیزی آید که وصف آن بر زبان نیست!
پیوسته دلم دم از رضای تو زند جان در تن من نفس برای تو زند
گر بر سر خاک من گیاهی روید از هر برگی بوی وفای تو زند
الهی! اگر خامم، پخته‌ام کن، و اگر پخته‌ام، سوخته‌ام کن.
الهی! مکش این چراغ افروخته را، و مسوزان این دل سوخته را، و مَدَر این پرده دوخته را، و مران این بنده آموخته را.
الهی از آن خوان که از بهر خاصان نهادی، نصیب من بینوا کو
اگر می‌فروشی، بهایش که داده و گر بی‌بها می‌دهی بخش ما کو؟
تو لاله سرخ و لولو مکنونی من مجنونم، تو لیلیّ مجنونی
تو مشتریان بابضاعت داری با مشتریان بی‌بضاعت چونی؟
ای کریمی که بخشنده عطایی، و ای حکیمی که پوشنده خطایی، و ای صمدی که از ادراک ما جدایی، و ای احدی که در ذات و صفات بی‌همتایی، و ای قادری که خدایی را سزایی، و ای خالقی که گمراهان را، راهنمایی. جان ما را، صفای خود ده، و دل ما را، هوای خود ده، و چشم ما را، ضیای خود ده، و ما را از فضل و کرم خود آن ده، که آن به.
این بنده چه داند که چه می‌باید جُست داننده تویی هر آنچه دانی آن ده
الهی! فرمودی که در دنیا ـ بدان چشم که در توانگران می‌نگرند ـ به درویشان و مسکینان نگرند.
الهی! تو کرمی و واولیتری، که در آخرت بدان چشم که در مطیعان نگری، در عاصیان نگری.
الهی! آفریدی رایگان، و روزی دادی رایگان؛ بیامرز رایگان، که تو خدایی نه بازرگان.
من بنده عاصیم رضای تو کجاست تاریک دلم نور و ضیای تو کجاست
ما را تو بهشت اگر به طاعت بخشی آن بیع بود، لطف و عطای تو کجاست
الهی! آنچه تو کِشتی، آب ده، و آنچه عبدالله کشت، بر آب ده.
الهی! مگوی که چه آورده‌اید که درویشانیم، و مپرس که چه کرده‌اید که رسوایانیم.
الهی! ترسانم از بدی خود؛ بیامرز مرا به خوبی خود.
الهی! اگر عبدالله را نمی‌نگری، خود را نگر، و آبروی من پیش دشمن مبر.
الهی! عَلَمی که افراشتی، نگونسار مکن، و چون در اخر عفو خواهی کرد، در اول شرمسار مکن.
الهی! همه از تو ترسند، و عبدالله از خود، زیرا که از تو همه نیکی آید و از عبدالله بدی.

الهی! گر پرسی، حجّت نداریم، و اگر بسنجی، بضاعت نداریم، و اگر بسوزی طاقت نداریم.
الهی! اگر تو مرا به جرم من بگیری، من تو را به کرم تو بگیرم، و کرم تو از جرم من بیش است.
الهی! اگر دوستی نکردم، دشمنی هم نکردم، اگر بر گناه مصرّم، اما بر یگانگی تو مُقرّم.
الهی! اگر توبه، بی‌گناهی است، پس تائب کیست؟ و اگر پشیمانی است، پس عاصی کیست؟
الهی! از پیش خطر و از پس راهم نیست؛ دستم گیر که جز تو پناهم نیست.
الهی! گهی به خود نگرم، گویم از من زارتر کیست؟ گهی به تو نگرم، گویم از من بزرگوارتر کیست.
الهی! تو ما را جاهل خواندی، از جاهل جز خطا چه آید؟ تو ما را ضعیف خواندی، از ضعیف جز خبط چه آید؟
الهی! اگر چه بسی طاعت ندارم، اما جز تو کسی را ندارم، ای دیر خشم و زود آشتی.
الهی! همچنان بید، به خود می‌لرزم، که مباد آخر به جویی نیَرزَم.
الهی! مگو چه آورده‌ای، که رسوا شوم، و مپرس چه کرده‌ای که روسیاه شوم.
الهی! چون در تو نگرم، از جمله تاجدارانم و تاج بر سر، و چون بر خود نگرم، از جمله خاکسارانم و خاک بر سر.
الهی! چون یتیم بی‌پدر گریانم، درمانده در دست خصمانم، خسته گناهم و از خویش برتاوانم، خراب عمر و مفلس روزگار، من آنم.
الهی! از دو دعوی به زینهارم، و از هر دو، به فضل تو فریاد خواهم: از آن که پندارم به خود چیزی دارم، یا پندارم که بر تو حقّی دارم.
الهی! اگر تو فضل کنی، دیگران چه داد و چه بیداد، و اگر عدل کنی، فضل دیگران چون باد.
الهی! ما در دنیا معصیت می‌کردیم، دوست تو محمد ـ صلّی الله علیه و آله ـ غمگین می‌شد، و دشمن تو ابلیس شاد.
الهی! اگر فردای قیامت عقوبت کنی، باز دوست تو محمد ـ صلّی الله علیه و آله ـ غمگین شود، و دشمن تو ابلیس شاد، دو شادی به دشمن مده، و دو اندوه بهر دل دوست مَنِه.
الهی! مرکب وا ایستاد، و قدم بفرسود، همراهان برفتند و این بیچاره را جز حیرت نیفزود.
الهی! همه از «حیرت» به فریادند، و من از حیرت شادم! به یک «لبّیک» درب همه ناکامی بر خود بگشادم، دریغا روزگاری که نمی‌دانستم تا لطف تو را دریازم.
خداوندا! در آتش «حیرت» آویختم چون پروانه در چراغ، نه جان رنج طپش دیده، نه دل الم داغ.
الهی! می‌بینی و می‌دانی، و برآوردن، می‌توانی.
الهی! چون حاضری چه جویم، و چون ناظری چه گویم؟
الهی! هر روز که برمی‌آید، ناکس‌ترم، و چنان که پیش می‌روم، واپس‌ترم!
الهی! تو بساز که دیگران ندانند، و تو نواز که دیگران نتوانند.
الهی! چون توانستم، ندانستم، و چون که دانستم، نتوانستم.
الهی! بیزارم از آن طاعتی که مرا به عُجب آرد، و بنده آن معصیتم که مرا به عذر آورد.
الهی! دانایی ده که از راه نیفتم، و بینایی ده که در چاه نیفتم.
الهی! هر که را عقل دادی، چه ندادی؟ و هر که را عقل ندادی، چه دادی؟!
الهی! اگر عالم باد گیرد، چراغ مُقبل کشته نشود، و اگر همه جهان آب گیرد، ایاغ،
مُدبر شسته نشود!
الهی! اگر به «دعا» فرمان است، قلم رفته را چه درمان است؟
الهی! ابوجهل، از کعبه می‌آید! و ابراهیم از بتخانه! کار به عنایت بود، باقی بهانه.
الهی! هر که را خواهی برافتند، گویی با دوستان تو درافتد.
الهی! «دعا» به درگاه تو لجاج است، چون دانی که بنده به چه محتاج است.
با صنع تو هر مورچه رازی دارد با شوق تو هر سوخته نازی دارد
ای خالق ذوالجلال نومید مکن آن را که به درگهت نیازی دارد.



:: موضوعات مرتبط: مذهبی , ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 1001
|
امتیاز مطلب : 51
|
تعداد امتیازدهندگان : 14
|
مجموع امتیاز : 14
تاریخ انتشار : سه شنبه 20 دی 1389 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

در کنار دجله  سلطان    بایزید       بود   تنها  فارغ   از  خیل مرید

ناگه   آوازی   ز  عرش کبریا       خورد بر گوشش که ای اهل ریا

آنچه داری  در میان  کهنه دلق      میل آن داری که بنمایم به خلق؟

تا   خلایق   قصد  آزارت کنند       سنگ باران بر سر  دارت کنند؟

گفت یا رب میل آن داری توهم      شمه ای از  رحمتت  سازم رقم؟

تا که خلقانت  پرستش کم  کنند      از نماز و روزه و حج رم  کنند؟

پس ندا  آمد  ز وحی   ذوالمنن      نی  ز  ما ونی ز تو رو دم مزن



:: موضوعات مرتبط: مذهبی , ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 1164
|
امتیاز مطلب : 41
|
تعداد امتیازدهندگان : 12
|
مجموع امتیاز : 12
تاریخ انتشار : سه شنبه 23 دی 1389 | نظرات ()
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

            

عمريست  تا  به راه  غمت رو نهاده ايم        روى و رياى  خلق به يك سو نهاده ايم

طاق و رواق مدرسه و  قال  و   قيل علم        در راه  جام  و  ساقى  مه رو نهاده ايم

هم جان  بدان دو نرگس جادو  سپرده ايم       هم دل  بر  آن دو سنبل  هندو  نهاده ايم

عمرى  گذشت   تا    به   اميد   اشارتى        چشمى بدان دو گوشه ی ابرو نهاده ايم

ما   ملك   عافيت نه  به  لشكر گرفته ايم        ما  تخت   سلطنت نه به بازو  نهاده ايم

در  گوشه ی  اميد     چو  نظارگان   ماه       چشم  طلب  بر آن   خم  ابرو  نهاده ايم

تا  سحر  چشم یار  چه  بازی کند که  باز       بنیاد    بر   کرشمه     جادو    نهاده​ایم

بی زلف  سرکشش  سر  سودایی از ملال      همچون   بنفشه  بر  سر  زانو  نهاده​ایم

گفتی که   حافظا   دل سرگشته​ات کجاست       در   حلقه​های   آن   خم  گیسو نهاده​ایم



:: موضوعات مرتبط: ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 1023
|
امتیاز مطلب : 42
|
تعداد امتیازدهندگان : 11
|
مجموع امتیاز : 11
تاریخ انتشار : سه شنبه 5 بهمن 1389 | نظرات ()

صفحه قبل 1 2 صفحه بعد