تفال
نوشته شده توسط : علی افسری نژاد

سینه مالامال درد  است  ای دریغا  مرهمی

                           دل ز   تنهایی به  جان  آمد ، خدا را، همدمی

چشم  آسایش که دارد  از    سپهر    تیزرو

                           ساقیا  جامی    به   من   ده  تا بیاسایم  دمی

زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت

                           صعب روزی، بوالعجب کاری،پریشان عالمی

سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چو گل

                            شاه ترکان فارغ است از حال ما  کو رستمی

در طریق عشقبازی امن و آسایش   بلاست 

                            ریش باد آن دل که با درد تو  خواهد مرهمی

اهل کام و ناز را در کوی رندی راه   نیست

                            ره روی باید جهان سوزی،نه خامی،بی غمی

آدمی در   عالم   خاکی نمی آید    به   دست

                            آدمی دیگر   بباید   ساخت  ، و از نو عالمی

خیز تا   خاطر   بدان ترک   سمرقندی دهیم

                             کز نسیمش   بوی  جوی   مولیان  آید همی

گریه ی حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق

                              کاندر این   دریا   نماید   هفت دریا،شبنمی





:: موضوعات مرتبط: ادبی , ,
:: بازدید از این مطلب : 792
|
امتیاز مطلب : 43
|
تعداد امتیازدهندگان : 11
|
مجموع امتیاز : 11
تاریخ انتشار : چهار شنبه 13 آذر 1389 | نظرات ()
مطالب مرتبط با این پست
لیست
می توانید دیدگاه خود را بنویسید


نام
آدرس ایمیل
وب سایت/بلاگ
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

آپلود عکس دلخواه: